Πέντε ερωτήματα για τη στάση του κ. Τσίπρα απέναντι στη Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Στο ζήτημα της αποτίμησης της Συμφωνίας Ελλάδας και Αιγύπτου για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίστηκε στα δύο:

(α) Ο κ. Τσίπρας κατέκρινε ως δυσμενή για τη Χώρα τη Συμφωνία αυτή, αλλά αποφάσισε να μην την καταψηφίσει, παρότι, όπως ο ίδιος είπε, δεν θα υπέγραφε και δεν αποδέχθηκε να υπογράψει μια συμφωνία με δυσμενείς συνέπειες για τη Χώρα.

Ιδού τι είπε στη Βουλή:

- “Εμείς λοιπόν δεν θα υπογράφαμε και δεν αποδεχθήκαμε να υπογράψουμε μια Συμφωνία τμηματική όντως, που όμως θα υιοθετούσε τη ρητορική κόκκινη γραμμή της Τουρκίας για τον 28ο μεσημβρινό. Και δεν θα το υπογράφαμε αυτό όχι μόνο για να μην κάνουμε το χατίρι της Τουρκίας, αλλά γιατί γνωρίζουμε τις συνέπειες και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια τέτοια αποδοχή και η ντε φάκτο επιχείρηση γκριζαρίσματος κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από το σημείο που αφήνει η Συμφωνία με την Αίγυπτο και ανατολικότερα”.

- “Δεν θα καταψηφίσουμε, όμως, διότι έχουμε πλήρη επίγνωση της σημασίας που θα έχει το να καταψηφίζουμε μια συμφωνία που παρά τις αδυναμίες της τέμνει το τουρκο-λιβυκό παράνομο σύμφωνο”.

(β) Ο κ. Τσακαλώτος με τους 53, όπως και στελέχη της Προοδευτικής Συμμαχίας, φαίνεται να κατέληξαν σε ευνοϊκή κρίση για τη Συμφωνία, μετά στάθμιση του οφέλους και του κόστος της για τη Χώρα

Ιδού τι έγραψε για τη Συμφωνία –ανάμεσα σε άλλα και μαζί με την κριτική της για ορισμένες πρόνοιές της– η τάση των 53 του ΣΥΡΙΖΑ στην “https://commonality.gr”:

- “Η συμφωνία, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αποτελέσει διαδρομή για εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση”.

- “Είναι σωστή επιλογή η συμμαχία με την Αίγυπτο και την Ιταλία προκειμένου να παραχθούν συμφωνίες διευθέτησης διαφορών, στο βαθμό που υπάρχει ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της θαλάσσης”.

- “Σε αυτήν τη συγκυρία η Ελλάδα πρέπει να εργασθεί και να αξιοποιήσει τη συμφωνία όχι με τη λογική της απομόνωσης της Τουρκίας, αλλά ως πιλότο μίας συνολικής διευθέτησης που αντικειμενικά οφείλει να περιλαμβάνει και την Τουρκία”.

(γ) Πώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δέχτηκαν να αποφασίσουν για την αποδοχή η όχι της Συμφωνίας, με βάση έναν συλλογισμό με κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ του σκεπτικού (επειδή η Συμφωνία είναι δυσμενής για τη Χώρα) και του διατακτικού του (γι’ αυτόν τον λόγο, δεν την καταψηφίζουμε) και όχι με βάση έναν συνεπή λογικό συλλογισμό (επειδή τα οφέλη είναι περισσότερα από το κόστος, γι’ αυτόν τον λόγο αποδεχόμαστε τη Συμφωνία);

2. Γιατί ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία για την κύρωση της Συμφωνίας;

(α) Την αιτιολόγηση της απόφασης αυτής του κ. Τσίπρα ανέλαβε να διατυπώσει ο κ. Γ. Κατρούγκαλος: “Ο καθένας από μας ως εκπρόσωπος του έθνους έχει ατομική ευθύνη να τοποθετηθεί απέναντι στις ιστορικές προκλήσεις. Γι’ αυτό ζητάμε ονομαστική ψηφοφορία ώστε ο καθένας ατομικά και κάθε πολιτική δύναμη να πάρει τις ευθύνες της και να αντιμετωπίσει την Ιστορία”.

(β) Μας λέτε δηλαδή, κε Κατρούγκαλε, πως μόνο όταν η ψηφοφορία είναι ονομαστική (τουτέστιν φανερή), ο καθένας από σας “ως εκπρόσωπος του έθνους, έχει ατομική ευθύνη να τοποθετηθεί απέναντι στις ιστορικές προκλήσεις” και να “αντιμετωπίσει την Ιστορία”;

Μια τέτοια “αιτιολόγηση” της ονομαστικής ψηφοφορίας δεν αποτελεί προσβολή για τους βουλευτές, οι οποίοι, κατά το Σύνταγμα, «έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση»;

(γ) Είναι προφανές ότι η ονομαστική ψηφοφορία επιλέχτηκε από τον κ.Τσίπρα, για να μην δοθεί η δυνατότητα να ψηφίσουν την κύρωσή της οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν δημοσίως εκφραστεί υπέρ της Συμφωνίας.

3. Προς τι οι αναφορές του κ. Τσίπρα στον “επιχειρησιακό/αμυντικό σχεδιασμό”;

(α) Είπε στη Βουλή ο κ. Τσίπρας:

- “Τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεών μας (…) επιτέλεσαν και επιτελούν τα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν με απόλυτο επαγγελματισμό, αυταπάρνηση και ψυχραιμία, όπως απαιτείται δηλαδή. Αλλά τα στελέχη δεν αποφασίζουν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό. Εισηγούνται στο ΚΥΣΕΑ αλλά η πολιτική ηγεσία είναι αυτή –και ορθώς– που αποφασίζει τον σχεδιασμό.

Και οι αποφάσεις σας ήταν αποφάσεις για τα μάτια του κόσμου, ήταν αποφάσεις για την επικοινωνία”.

- “Υπογράψατε τη συμφωνία με την Αίγυπτο, χωρίς αμυντικό σχεδιασμό αποτροπής”.

- “Δεν είσαστε έτοιμοι αμυντικά και διπλωματικά να υπερασπιστείτε αυτές τις συνέπειες (της Συμφωνίας).

(β) Οι αναφορές αυτές ήσαν απαραίτητες για την υποστήριξη της κριτικής για τη Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου;

Έχει καταλάβει ο κ. Τσίπρας πως ό,τι λέγεται εδώ ακούγεται και αξιολογείται από τους απέναντι;

4. Γιατί χρειάζεται σήμερα η σύγκληση Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών;

(α) Είπε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή:

- “Μια εθνική στρατηγική μπορεί και πρέπει να έχει δύο πολύ συγκεκριμένους στόχους: Πρώτον, την αποφασιστική υπεράσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας και, δεύτερον, την επανεκκίνηση των διερευνητικών συνομιλιών με την Τουρκία για την επίλυση της διαφοράς μας για την υφαλοκρηπίδα…”.

- Ο πρωθυπουργός πρέπει να ζητήσει τη “σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, για να καταγραφούν οι θέσεις των πολιτικών δυνάμεων και της Κυβέρνησης και να καταλήξουμε, αν μπορούμε, σε μια εθνική στρατηγική”.

- “Σας ζητάμε να κάνετε Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, γιατί πιστεύουμε ότι σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές πρέπει να καταγραφούν οι απόψεις όλων των πολιτικών δυνάμεων”.

(β) Η Ελλάδα δεν είχε πάντα εθνική στρατηγική με τους στόχους αυτούς και βασισμένη στο διεθνές δίκαιο;

Χρειάζεται Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών για “να καταγραφούν οι απόψεις όλων των πολιτικών δυνάμεων”;

Μήπως η πιο πιθανή κατάληξη ενός Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών σήμερα θα είναι η εμφάνιση όχι μιας αλλά περισσότερων “εθνικών στρατηγικών”; Ποιές θα είναι τότε οι συνέπειες ;

5. Δεν θα ενισχυόταν η προσπάθεια της Χώρας στην αντιμετώπιση της σημερινής επικίνδυνης κρίσης, αν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όσο η κρίση αυτή διαρκεί, άφηνε εκτός της πολιτικής αντιπαράθεσης το μείζον εθνικό μας θέμα και απέφευγε τους μικροπολιτικούς τακτικισμούς, που μερικές φορές δίνουν επιχειρήματα στους απέναντι;