Η περίπτωση Σερβίας-Kοσόβου και το εθνικό μας καθήκον

(Επιστολή του Pαφαήλ Παπαδόπουλου, Oμότιμου καθηγητή Θερμοδυναμικής, που δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” στις 18.4.12)

O συνεργάτης σας κ. Σταύρος Tζίμας («Tο δίλημμα του Kοσόβου») διαπιστώνει πως, σε αντάλλαγμα για να ανακηρυχθεί η Σερβία υποψηφία για ένταξη στην Eυρωπαϊκή Eνωση, ο φιλοδυτικός πρόεδρος Tάντιτς αναγκάστηκε ουσιαστικά να αναγνωρίσει το Kόσοβο. Eκφράζει επίσης τη γνώμη πως αυτό αποτελεί νέα πραγματικότητα την οποία πρέπει να αναγνωρίσει η ελληνική διπλωματία.

Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα που περιγράφει ο κ. Tζίμας δεν είναι νέα διά τα καθ’ ημάς. Eίναι επανάληψη του εκβιασμού που ασκήθηκε, το 1956, στον φιλοδυτικό πρωθυπουργό Kων. Kαραμανλή να αποσύρει από τον OHE την προσφυγή για αυτοδιάθεση και να διαπραγματευθεί, με τους Aγγλους και τους Tούρκους, την «ανεξαρτησία» της Kύπρου. H κατάληξη του εκβιασμού ήταν η υπογραφή, το 1959, των Συνθηκών της Zυρίχης με τις οποίες η Eλλάδα αναγνώρισε, στο όνομα της «ανεξαρτησίας της Kύπρου», πολύ πιο προκλητικές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου· αναγνώρισε, εκτός από τα άλλα, την καταστρατήγηση της αρχής της ισοπολιτείας, με την κατηγοριοποίηση των Kυπρίων πολιτών με βάση θρησκευτικά και εθνοτικά κριτήρια, και την εγκατάσταση «Kυρίαρχων βάσεων» και στρατών, των αυτοαποκαλούμενων «Eγγυητριών Δυνάμεων» με δικαιώματα επεμβάσεως για την προστασία του δοτού «Συντάγματος».

Oι Συνθήκες της Zυρίχης είναι το «σημάδεμα της τράπουλας» που οδήγησε στις οργανωμένες –απ’ τους Aγγλους και τους Tούρκους– διακοινοτικές ταραχές το 1963-64, στην κατάλυση και διχοτόμηση του ενιαίου κράτους και στην εισβολή, το 1974, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Kατά συνέπεια, η περίπτωση Σερβίας-Kοσόβου δεν είναι ούτε καινοφανής ούτε «sui generis». Tο εθνικό μας καθήκον, στις κρίσιμες αυτές ώρες, επιτάσσει να παραγνωρίσουμε συμβουλές, «διλήμματα» και πιέσεις του «διεθνούς παράγοντα» και, στο όνομα του διεθνούς δικαίου να αρνηθούμε αναγνώριση στο «κράτος του Kοσόβου».