Σημίτης, Παπανδρέου, Πάγκαλος για τη διαφθορά, τότε και τώρα

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Σήμερα, για τα όσα όσα έχουν βγει στη φόρα για Τσουκάτο, Μαντέλη, Τσοχατζόπουλο, κομματικά ταμεία κ.λ.π., ο Σημίτης σιωπά, ο Παπανδρέου δηλώνει ότι δεν τον αφορούν τα της διαχείρισης του ταμείου και ο Πάγκαλος κομπάζει πως θα έθαβε τον Τσοχατζόπουλο, αν κατέθετε στο Δικαστήριο!

Τότε, όμως, τα χρόνια που πολλοί τους επισήμαιναν τους κινδύνους από την εξάπλωση της διαφθοράς, “που ακυρώνει κάθε προσπάθεια για πρόοδο της Χώρας και διακυβεύει το μέλλον της”, ο πρώτος παρέπεμπε στον εισαγγελέα, ο δεύτερος σιωπούσε και ο τρίτος δήλωνε αναρμόδιος!

2. Τότε, που, για να θυμηθούμε έλάχιστα από όσα έχουν γραφεί:

(α) Υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματός τους, όπως ο Απόστολος Κακλαμάνης και ο Γιάννης Καψής, τους προειδοποιούσαν:

- “Έχουμε γενικευμένα φαινόμενα διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό, στο IKA κοστίζει 5 εκατομμύρια η θέση, οι επιχειρηματίες ανοίγουν τα βιβλία τους μόνο εάν έχουν λαθωθεί οι εφοριακοί, για να εκδοθεί μιά σύνταξη απαιτούνται δύο χρόνια και πρέπει παράλληλα ‘να πληρώσεις’, το 70% των έργων που παραλαμβάνει το Δημόσιο είναι ακατάλληλα” (Γ. Καψής, σύνοδος K.E ΠAΣOK, Ιούλιος 1999).

- “Η διαφθορά έχει διεισδύσει σε μεγάλη έκταση και σε σοβαρό βαθμό στην αποκεντρωμένη διοίκηση της χώρας” (Απ. Κακλαμάνης, πρόεδρος Βουλής, γραπτή δήλωση, 29.10.02).

(β) Ο “σημιτικός” Αντώνης Καρκαγιάννης της “Καθημερινής” έγραφε:

- “H κυβέρνηση Σημίτη συμπεριφέρεται σαν να θέλει τη διαπλοκή, να την επιδιώκει και να την εντάσσει στο σύστημα διακυβέρνησης” (28.1.01).

- “Συνωμότες είναι εκείνοι που έχουν κάνει τη διαφθορά και τη διαπλοκή έργο και σκοπό της ζωής τους. Και αυτοί είναι δίπλα του, τον στηρίζουν και ταυτόχρονα τον υπονομεύουν…” (τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη) (29.5.03).

- “Το ποιοι είναι διαπλεκόμενοι και ποιοι ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα σχεδόν αποκλειστικά με τη μορφή της διαπλοκής το γνωρίζουν όλοι και πιο καλά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός” (30.7.03).

(γ) Απλοί πολίτες εξέφραζαν την αγωνία τους για τη διαπλεκόμενη και γενικευμένη διαφθορά, ακόμα και δημόσια με επιστολές στον Τύπο:

- “Όσοι από την ηγεσία αυτή δεν έχουν μπει στον ‘κύκλο της διαφθοράς’, ως διαφθορείς ή διεφθαρμένοι, έχουν υποταχθεί στην ‘παντοδυναμία’ της, έχουν συμβιβαστεί, την ανέχονται, διστάζουν...” (ΡΜΜ στην “Καθημερινή”, 27.11.98).

- “Η κύρια αιτία που τόσα χρόνια δεν μπορεί να βρεθεί λύση στα ‘προβλήματα της καθημερινότητας’ είναι ότι πίσω απ’ αυτά βρίσκεται η μικρή καθημερινή διαφθορά, δημιούργημα αλλά και κάλυψη της μεγάλης διαπλεκόμενης διαφθοράς” (ΡΜΜ στην “Καθημερινή”, 23.7.99).

- “οι δυνάμεις της διαφθοράς πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να ηττηθούν μέσα στα κέντρα εξουσίας, στα ίδια τα κόμματα, στα συνδικάτα, στα μέσα ενημέρωσης, στη δημόσια διοίκηση...” (ΡΜΜ στην“Καθημερινή”, 17.11.99).

3. Όλες αυτές τις αγωνιώδεις εκκλήσεις, αλλά και τα όσα φοβερά συνέβαιναν μπροστά στα μάτια τους –τη ροή του χρήματος εργολάβων και προμηθευτών του Δημοσίου προς τα κομματικά ταμεία και τις τσέπες των “εισπρακτόρων”, τον αναιτιολόγητο πλουτισμό συντρόφων τους (και μη), τη διάβρωση της κοινωνίας από τη διαφθορά– δεν ήθελαν ΤΟΤΕ να τα ακούσουν και να τα δουν όλοι εκείνοι που ΣΗΜΕΡΑ, με τη σιωπή τους, τις ανόητες δικαιολογίες ή τις αναιδείς δηλώσεις τους, συνεχίζουν προκλητικά να μας εμπαίζουν.

Το έγκλημα για το οποίο όλοι αυτοί κατηγορούνται σήμερα από τη λαϊκή συνείδηση είναι πως:

- Δεν έπραξαν “όσα, εκ της θέσεώς τους, όφειλαν και ηδύναντο να πράξουν” εναντίον της διαφθοράς.

- Αρνήθηκαν τη ρήξη με τη διαπλεκόμενη διαφθορά, την ανέχθηκαν, την κάλυψαν, με αντάλλαγμα τη διατήρηση ή την άνοδό τους σε καρέκλες της εξουσίας.

4. Το πρέπον, αλλά και συμφέρον για τους ίδιους, θα ήταν ίσως να ακολουθήσουν την εκκλησιαστική πρακτική για τους βαριά αμαρτάνοντες αρχιερείς: να εκφράσουν τη μετάνοιά τους, να ζητήσουν συγχώρεση και να αποσυρθούν από τον δημόσιο βίο!