Προκαλούν τα στοιχεία από τις φορολογικές δηλώσεις του 2009 και

φωτίζουν την άδικη κατανομή των βαρών στην αντιμετώπιση της κρίσης

του Γιάννη Βογιατζάκη

Τα στατιστικά στοιχεία από τις φορολογικές δηλώσεις του 2009 δόθηκαν στη δημοσιότητα τον περασμένο Δεκέμβριο αλλά δεν έτυχαν ανάλογης δημοσιότητας σε σχέση με τα προκλητικά στοιχεία που περιέχουν.

Τα πιο ενδιαφέροντα στoιχεία δίδονται περιληπτικά παρακάτω.

1. Το 64,1% αυτών που κάνουν δήλωση ( 8.342.160 άτομα) εμφανίζουν εισόδημα κάτω του αφορολόγητου. Για τους μισθωτούς και συνταξιούχους (5.263.928 άτομα δηλαδή 63% του συνόλου) το ποσοστό είναι 53,04% ενώ για τους υπόλοιπους (3.078.232 άτομα δηλαδή 37% του συνόλου) 83,02%. Αναλυτικά 87% των εισοδηματιών, 56,3% των εμποροβιοτεχνών, 97,2% των αγροτών και 70% των ελευθέρων επαγγελματιών εμφανίζουν εισόδημα χαμηλότερο από το αφορολόγητο.
2. Ο συνολικός φόρος εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων (13,17 δις ευρώ) καλύπτεται από τους μισθωτούς και συνταξιούχους κατά 52,6%, από τους αυτοαπασχολούμενους, αγρότες και εισοδηματίες κατά 16,6% και από τα νομικά πρόσωπα κατά 30,8%. Αν δε αναφερθούμε στο φόρο εισοδήματος μόνο των φυσικών προσώπων η συμμετοχή των μισθωτών και των συνταξιούχων είναι 76% και των υπόλοιπων 24%.
3. Το συνολικό εισόδημα που δήλωσαν τα φυσικά πρόσωπα ανήλθε σε 98,06 δις ευρώ . Από το ποσό αυτό 78,54 δις ευρώ δηλαδή το 80% ήταν εισόδημα που δηλώθηκε από μισθωτούς και συνταξιούχους και 19,52 δις ευρώ δηλαδή το 20% δηλώθηκαν από τους υπόλοιπους. Δεδομένου ότι οι επιχειρήσεις δήλωσαν φορολογητέα κέρδη 16,07 δις ευρώ, το σύνολο του φορολογουμένου εισοδήματος των φυσικών προσώπων και και των φορολογητέων κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε σε 115,1 δις ευρώ και το ποσοστό που αντιστοιχεί σε μισθωτους και συνταξιούχους είναι 68,2%.
4. Η επιβάρυνση των μισθωτών και συνταξιούχων βαίνει αυξανόμενη από έτος σε έτος. Έτσι το ποσοστό της συμμετοχής των μισθωτών και συνταξιούχων στα συνολικά φορολογικά βάρη αυξήθηκε κατά 4,7%, από 47,9% στις δηλώσεις του 2008 σε 52,6% στις δηλώσεις του 2009. Για τα υπόλοιπα φυσικά και για τα νομικά πρόσωπα υπήρξε αντίστοιχη μείωση. Ακόμα η μέση φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε κατα 5% για τους μισθωτους και κατα 10% για τους συνταξιούχους ενώ μειώθηκε για τους υπόλοιπους.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως θεωρεί ότι τα παραπάνω στοιχεία αποδίδουν την πραγματική κατανομή των εισοδημάτων στην ελληνική κοινωνία και επομένως για την αντιμετώπιση της κρίσης και των τεράστιων ελλειμμάτων,  το βάρος πρέπει να πέσει στους ευημερούντες μισθωτούς και συνταξιούχους, ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες πρέπει να απαλαχθούν από τις ανεκπλήρωτες φορολογικές υποχρεώσεις τους μέσω της περαίωσης.

Όλοι όμως ξέρουν ότι η παραπάνω εικόνα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μεγάλα, μεσαία αλλά και μικρά εισοδήματα φοροδιαφεύγουν. Οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις έρχονται τελευταία στη δημοσιότητα και δημιουργούνται ισχυρές εντυπώσεις. Ασφαλώς είναι απαραίτητο οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι να αναγκαστούν εδώ και τώρα να πληρώσουν ανάλογα με τα εξοργιστικά υπέρογκα εισοδήματά τους. Δεν είναι όμως σωστό να δημιουργείται η εντύπωση ότι για να πληρώσουν οι υπόλοιποι μεσαίοι και μικροί ελεύθερα απασχολούμενοι καθώς και οι μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις, πρέπει να περιμένομε πρώτα να πληρώσουν όλοι οι μεγάλοι. Όπως δεν είναι σκόπιμο να δημιουργείται κλίμα ανοχής με το επιχείρημα ότι το κράτος είναι σπάταλο και πρέπει να περιμένομε πρώτα να εξυγιανθεί για να πιάσουν τόπο τα λεφτά που θα του δώσουμε.

Είναι επίσης σωστό οι πολιτικοί μπροστά στην κρίση να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να δώσουν το παραδειγμά στις θυσίες με την εθελοντική περικοπή των προνομίων τους, παράλληλα όμως είναι επείγον να θεσμοθετηθούν και να τέθουν σε λειτουργία μηχανισμοί, προληπτικοί και κατασταλτικοί, ώστε στο συντομότερο χρόνο να επιτευχθεί το αυτονόητο : τα φορολογικά βάρη να κατανέμονται ανάλογα με το εισόδημα του κάθε έλληνα πολίτη.

Οι δηλώσεις της κυβέρνησης ότι οι θυσίες είναι άνισα κατανεμημένες, σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, είναι εξοργιστικές. Γίνονται όμως πιο εξοργιστικές, κάθε μέρα που περνάει χωρίς να παίρνονται μέτρα.

Η ισονομία απέναντι στα φορολογικά βάρη είναι η πρώτη και πλέον επείγουσα προυπόθεση, για να λειτουργήσει η κρατική μηχανή και να δοθεί η δυνατότητα, έστω καθυστερημένα, να ανακατανεμηθούν δίκαια οι θυσίες, που δυστυχώς θα συνεχίσουν να απαιτούνται ακόμα, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.